Scheurgitaar

 

Een lichte paniek brak uit onder de gitaristen, toen in 1965 “Satisfaction” van the Rolling Stones op de radio te horen was.

Dat intro, wat was dat voor instrument? Een saxofoon? Een kazoo? Hoe maakten ze dat geluid? En vooral: “Hoe komen wij eraan”?

Zonder dat magische geluid kon je dat nummer niet spelen.

The Beatboys met zanger/gitarist Harmen Veerman (poessie) deden mee aan een talentenjacht in Amsterdam Noord. De winnaar was een lokale band genaamd the Dogs die “Satisfaction” speelde met het originele geluid. Harmen beschuldigde the Dogs ervan, dat ze dat geluid op een bandrecorder afspeelden.

Kort daarna speelden the Beatboys op kermis in Edam in de Hof van Holland.

Ze hadden het geheim ontsluierd en speelden “Satisfaction” voor een dol publiek.

Keith Richards gebruikte een “Maestro Fuzztone”, een apparaatje dat het gitaargeluid vervormde. Dat apparaat was hier nog niet te krijgen.

Albert Sier van Piet de Robbert was een jongen die met elektronica knutselde en die had er zelf een gemaakt. Zo konden de Volendammer bands het gewilde geluid produceren.

De oorsprong van het vervormde geluid ligt bij een opname van Marty Robbins uit 1961.

De gitaarsolo van het nummer “Don't Worry” stond vervormd op de band vanwege een kapotte versterker. Ze vonden het wel mooi en lieten het zo. Vele gitaristen hebben daarna dat geluid proberen na te maken. Dat heeft uiteindelijk geleid tot een hele industrie van gitaarvervormers.

Hier kun je “Satisfaction” horen met vervorming. Dit is een van die opnames die achteraf stereo zijn gemaakt en alleen in Nederland uitgebracht.

                         The Beatboys op kermis in Edam in de Hof van Holland
                                    
 

Langharig tuig

De Beatles hadden nog geen lang haar, toen zij in 1963 hier bekend werden.

Zij hadden het wel in een pony naar voren gekamd.

In de kranten werd dat lang haar genoemd, om maar iets negatiefs te kunnen noemen.

Want hun muziek was natuurlijk helemaal niks in de ogen van de pers.

Als reactie lieten vele jonge popmuzikanten en hun fans het haar groeien.

Toen de Rolling Stones even later bekend werden, hadden die al een beetje langer haar.

Zij werden in de Nederlandse pers “de verschrikkelijke sneeuwmannen" genoemd.

Jongens met lang haar waren volgens de volwassenen, vrouwelijk, vies en werkschuw.

Je kon met lang haar immers niet werken. Dat vrouwen dat al eeuwen deden dat telde niet want mannen werkten en vrouwen rommelden maar wat aan, vond men.

De emancipatie van vrouwen kwam pas in de jaren zeventig goed op gang.

Wanneer je de eerste foto's van de Rolling Stones bekijkt, hebben ze steevast gewassen haren en nieuwe kleren.

Jongens werden van school gestuurd vanwege hun lange haar. Een kantoorbaantje of in een winkel kon je wel vergeten. In de bouw waren ze niet zo kleinzielig, dus de langharigen in Volendam waren meestal hardwerkende bouwvakkers.

Harmen Veerman (poesie), de zanger van de Leftside, liet ook zijn haar groeien.

Maar vanwege zijn krullenkop groeide dat vooral omhoog en opzij.

Een plaatselijke dameskapper wilde het wel proberen te ontkroezen.

Die gebruikte blijkbaar te veel of te sterk goedje, want na de behandeling braken bijna alle haren af op 2 cm lengte. Dat was een ramp voor een popzanger in die tijd.

Er was ook het verhaal van Henry Runderkamp, (Ennie Worst van het Winkeltje).

Zijn vader zou toen Henry sliep zijn haar hebben geknipt en als wraak heeft Henry toen de broekspijpen van pa z'n zondagse pak afgeknipt.

Of dit echt is gebeurd, ik weet het niet.

De eerste band met echt lang haar waren de Pretty Things. Zij hadden een grote hit met "Roadrunner". Dat ze wel wat konden kun je horen in het liedje "I Can Never Say".