Platen uitleen

 

Omstreeks 1973, precies weet ik het niet meer, startte de bibliotheek in Volendam met het uitlenen van platen. Dit was de kat op het spek binden.

Vrijwel iedereen had wel een broer met een bandrecorder.

Dus kon je voor een een paar dubbeltjes een elpee lenen en op de band opnemen.

Nou pasten er maar 2 elpees op een langspeelband en die banden waren net zo duur als een elpee. Veel schoot je er niet mee op.

Naast de bekende bandjes stonden er tientallen platen van artiesten waar je nog nooit van had gehoord. De keuze was moeilijk en vaak niet meer dan een gok.

Nu had ik het geluk dat ik een buurjongen had die muziekliefhebber was en veel wist.

Ik kan hier zijn naam wel noemen, het was mijn neef Klaas Smit (Bokkum), helaas veel te jong overleden. Hij schreef 3 namen op een briefje en zei: “Deze moet je eens lenen”.

De 3 onbekende namen waren: Bruce Springsteen, Tom Waits en Iain Matthews.
De eerste twee zijn zoals je weet een paar jaar later heel bekend geworden.

Iain Matthews is nooit helemaal doorgebroken en die vond ik nou net het mooist.
Die heb ik opgenomen en later platen van gekocht en veel gedraaid.

Meer dan 20 jaar later las ik in de Nivo dat een zekere Iain Matthews in de Harmonie zou optreden. Meteen gebeld en plaatsen gereserveerd.

Daar in de Harmonie ontmoette ik na jaren weer mijn neef, die Iain ook nog niet was vergeten. Een geweldige avond waar ik op het puntje van mijn stoel heb genoten.

Zo goed dat er nog 2 extra optredens werden ingelast.

Donderdag 10 februari speelt hij in het strandbad. Het kon wel eens druk worden.

Rondje Jukebox

In de beginjaren '60 was er vrijwel geen rockmuziek op de radio te horen.

Rockmuziek werd gezien als ontaarde muziek en funest voor de opvoeding van de jeugd.

Wij hoorden onze muziek op de jukebox van de snackbar, die toen cafetaria heette.

Er waren een stuk of vijf cafetaria's die een jukebox hadden, en nog een paar in cafés.

Voor een dubbeltje kon je één kant van een plaat draaien, voor een kwartje drie.

Iedere cafetaria had zo'n beetje zijn eigen groep jongens, die daar rondhingen.

De meisjes liepen 's avonds rondjes langs Foe via de Tiga langs Kippie en weer naar Foe.

Door de jukebox was een einde gekomen aan de bijna honderdjarige traditie dat de meisjes op de dijk, langs de haven, heen en weer liepen en de jongens aan de kant stonden te kijken en te sjansen. Toch wel jammer dat dat weg is geraakt.

In de jukebox had iedere plaat ook een b-kant die je bijna nooit hoorde.

Daar zaten hele mooie liedjes tussen. Of platen die nooit een hit waren geworden.

Met een paar vrienden gingen we dan zo één keer in de week alle jukeboxen langs.

Op elke jukebox stonden wel een paar onbekende nummers die wij erg mooi vonden.

Eén van die liedjes was “The Crying Game” van Dave Berry die toen nog onbekend was.

Later werd hij een superster en werd hij in een leeuwenkooi op de dam in Amsterdam tentoongesteld aan een menigte gillende fans. Vraag maar aan je moeder of je oma, die kennen hem vast nog wel. “The Crying Game” is geen hit geworden maar wij vonden het prachtig. Zonder de jukebox zouden wij dit liedje niet hebben gekend.

Na-aperij

In de muziek is na-aperij de gewoonste zaak van de wereld. Welke beginnende muzikant probeert niet zijn idolen te imiteren. Dit is ook wat het publiek wil, kijk maar naar het succes van de tribute-nights en de tribute bandjes. Het wordt een ander verhaal als je een graantje mee probeert te pikken van andermans succes. In Amerika verscheen na het succes van The Beatles een televisieserie over The Monkees. De naam zegt het al, onbeschaamde na-aperij van The Beatles. Het heeft The Monkees wel een aantal hits opgeleverd. The Monkees is net als The Beatles een dierennaam waarin één letter is verandert. Dit kunstje werd al eerder gedaan door The Byrds. The Beatles zelf hadden hun naam weer van The Crickets, de band van Buddy Holly. In het woord beetles, wat kevers betekent, werd één e verandert in een a. Hierdoor zat het woord beat met ea in de naam. De beat is de hartslag van ieder muziekstuk. De beat wordt bepaalt door het tempo en de nadruk. The Beatles legden de nadruk op de 2e en de 4e tel. Dit werd afterbeat of backbeat genoemd en ook wel merseybeat, naar de rivier the Mercey die door stad van The Beatles, Liverpool stroomt. Swingende rockmuziek was uit en strakke beatmuziek was in. The Beatles hebben als eerbetoon aan Buddy Holly and The Crickets het nummer Words Of Love vrijwel perfect geïmiteerd op de LP Beatles For Sale. Je hoort hier achter elkaar eerst een stukje Buddy Holly en dan The Beatles met Words Of Love.

"Oude" bekenden

Crossover een nieuwe band met o.a. de broers Steef en Evert-Jan Reilingh en Dick Plat speelt a.s. zondagmiddag in het strandbadrestaurant. Toen ik dit las kwam ik in een timewarp naar 1966. Een goede vriend van me, die in Edam verkering had, had daar een bandje zien spelen in een patatfabriek. Hij zei tegen mij:”Die moet je zien”. Dus bij de volgende gelegenheid, ze zouden spelen in een boerderij bij de grote kerk, gingen mijn vriendin en ik naar Edam. Een grote ruimte was met netten ingericht en zitplaatsen van aardappelkisten langs de zijkant. Op het podium een band die fantastische muziek speelde, Stones, Pretty Things en vooral Them. Zij waren: Piet Mol (van meester Mol) – zang, Steef Reilingh – gitaar, Evert-Jan Reilingh – bas, Piet Veerman (van de Jozef) – keyboard en naar ik meen Bas van Poelgeest op drums. Zij noemden zich Zoock. Steef speelde virtuoos gitaar met zijn vingers, dus zonder plectrum, dat was heel bijzonder. Een van de hoogtepunten van de avond was hun vertolking van “Baby Please Don't Go” van Them. Geïnspireerd door de goede muziek van Zoock werd daar ter plekke de band die later “Alles” zou heten opgericht. Na een paar flesjes bier, die je daar voor een habbekrats kon krijgen, kwam ik in gesprek met Kees Kroon (Aris) en Ton Kwakman (pech). We besloten ook een band te beginnen. Met als zanger Cor Kemper (de Borre) die ik nog kende van een eerdere poging. Bas van Poelgeest is later nog drummer geweest in de band Alles en Evert-Jan bassist. Steef en Evert-Jan hebben beiden na elkaar in the Left Side gespeeld samen met Dick Plat. Dick is natuurlijk bekend van de BZN. Echte oude bekenden.

Ghostriders in the sky

Vroeger hadden bands een herkenningsmelodie, dit nummer werd altijd als eerste liedje gespeeld bij een optreden. De eerste echte Volendamse popgroep “The Skyriders” speelden dan “Riders in the sky” van “The Shadows”, de instrumentale versie van een oud cowboyliedje. Ze waren net 18, het moet begin 1964 zijn geweest, toen ze voor het eerst een hele avond mochten spelen in de Jozef. Een deel van de jeugd was uitgekeken op dansorkestjes als de Evoband, de Volendammer Boys en (ja toen ook al) de Kirries. Het bestuur van de St.-Jozefvereniging had na lang beraad gezegd: laten we het een keer proberen en als het een succes wordt kan het weer an.

Een succes werd het, en hoe, daar zorgden wij wel voor. Eindelijk muziek die wij mooi vonden. Enkele jongens deden een beetje bier in het haar en kamden het dan naar voren om een beatlekapsel te krijgen. Op verzoek van een scanderend publiek werd het nummer “Glad All Over” van “The Dave Clark Five”, toen nummer 1 in Engeland wel 4 of 5 keer gespeeld. De Britse Invasie was hiermee een feit in Volendam en zou stand houden tot beginjaren 70 toen de westcoast countryrock uit Californië populair werd. Frontman gitarist en zanger Siem de Boer (Korn) is het enige nog in leven zijnde bandlid. De anderen: Cor Schokker, Evert Korn, Jaap Stroek, zijn met Theo Klouwer (later drummer bij The Cats) en oprichter Jan Buijs (spruitje), nu echte ghostriders in the sky.

50 Jaar geleden

15 Was ik, 1960, rock 'n roll was op sterven na dood.
Buddy Holly was niet meer, Little Richard was dominee geworden,
Elvis zong bel canto (It's now or never, Surrender enz.).
De hitparade was weer in handen van de producers en de platenmaatschappijen.
In de Jozef, de Pius X en de Amvo had je maandelijks op zondag een dansavond met bandjes die voornamelijk instrumentale muziek speelden .
Er werd dan echt gedanst, wals, foxtrot en het laatste half uurtje werd er geschuifeld.
Iedereen zat op dansles. De jive, een soort rock 'n roll dans, was door de dansscholen
geannexeerd en werd door enkele moedige stellen gedemonstreerd.
Ik heb het jammer genoeg nooit onder de knie kunnen krijgen.
In de marge waren er bandjes als de Spoetnik Boys, de Skyriders en de Blue Cats die
al voorzichtig aan de poten van de gevestigde orde knabbelden.
Achteraf kunnen we zeggen dat er een tijdperk ten einde kwam.
Met een harde knal begon wat we nu de Roaring Sixties noemen: “The Twist” van
Chubby Checker explodeerde en vaagde de bestaande danscultuur weg.
Gedanst werd er alleen nog met je heupen.
In de bomkrater die de twist achterliet vonden The Beatles, The Rolling Stones,
Bob Dylan enz. een vruchtbare voedingsbodem. Tja, 50 jaar geleden alweer.