Onbekend onbemind

We hebben nu voorlopig wel weer genoeg Top 2000 hits gehoord. Ik stel voor om op de radio tot kerstmis 2012 geen muziek meer te draaien uit de Top 2000. Eén week per jaar lijkt mij wel voldoende. De rest van het jaar draaien we de onbekende juweeltjes uit de pophistorie en nieuwe muziek van muzikanten die nog origineel durven zijn. Eigenlijk de muziek die ze hier bij ..tandeloos laten horen. Zo mijn arm is weer bruin.

Over onbekende juweeltjes gesproken, het hield niet op na the Beatles, maar de commercie werd langzamerhand weer de baas in muziekland. Begin jaren 80 verdween een deel van de muziekscene onder de grond. De creatievelingen die op zolders, in kelders en garages muziek maakten kregen geen kans bij de platenbazen. Niet commercieel. In kraakpanden werd opgetreden en ze brachten hun gewrochten zelf uit op cassettebandjes. Plaatjes werden gemaakt met behulp van het popcollectief. In Monnickendam was het Waterlands Popcollectief en in Hoorn had je het West-Fries Popcollectief.
"Hiroshima Nooduitgang" stond met grote witte letters op een oude schuur langs de weg bij de stoplichten in Monnickendam. Ik heb ze eens zien en horen spelen in Troll in Hoorn, een oude boerderij die als jeugdtheater dienst deed. Ik heb nog een paar verzamel-lp's die via de popcollectieven zijn uitgebracht.
Ik kan me uit die tijd geen jonge nieuwe Volendammer bandjes herinneren. Waren ze er niet of speelden ze de muziek van hun ouders en vielen ze daardoor niet op? Ja er was de punkband Gepøpel die zelfs nooit in Volendam gespeeld heeft. In Edam in de Nohol hebben ze 'n keer hun kunsten vertoond.
Dit was de tijd van de "No Future" jeugd, de krakers, punkers en skinheads geloofden niet in een toekomst. Alle grondstoffen dreigden op te raken, het milieu werd vergiftigd en een kernoorlog stond op uitbreken.
"The Day After" heet het liedje dat Niels de Wit, 15 jaar oud, op zolder in elkaar flanste op een 2-sporen bandrecorder. Dit nummer gaat over de dag na de atoomaanval. Hij zette het op de cassette "No One Can Stop Advance", onder de naam Gepøpel. Met een paar klasgenoten begonnen zij een band en speelden deze muziek.
Enkele jaren geleden is de cassette door een Spaans punklabel op vinyl uitgebracht en op YouTube gezet. The Day After.

Top 2000

Deze keer wilde ik het hebben over de top 2000 die volgende week weer wordt afgespeeld op de radio. Maar ik weet niet veel te vertellen hierover. Ik heb niet zoveel met de top 2000. Dit zijn nou net die 2000 nummers die ik al veel te vaak heb gehoord. Uit nieuwsgierigheid heb ik de lijst toch maar helemaal doorgenomen.

Het eerste wat me opviel waren de 4 liedjes van Adele die in de top 30 staan, daar zal over 5 jaar niet veel van over zijn. Gekozen hitlijsten zijn nooit eerlijk, er zijn altijd fans die meer stemmen uitbrengen en anderen motiveren om ook te stemmen.
Vroeger had je het gedrukte exemplaar van de Nederlandse Top 40. Deze werd niet op de radio uitgezonden, maar was te krijgen in de platenshop van Jan Cas.
Die haalden we dan op zaterdagmiddag om te kijken of onze favorieten waren gestegen. Het was natuurlijk een sensatie toen the Cats voor het eerst nummer 1 stonden met "Lea". Helemaal omdat ook voor het eerst een eigen nummer op de A-kant stond. De exemplaren van de Top 40 waren voor Jan Cas niet aan te slepen.
Een jaar of 15 geleden had ik een website met muziek van lokale artiesten die in eigen beheer een CD of plaat hadden uitgebracht. Het leek me wel leuk om daar ook mijn persoonlijke top 20 op zetten. Ik had een paar honderd liedjes uitgezocht die ik mooi vond en op de computer gezet. Als ik dan op de computer bezig was speelde ik deze muziek. Ieder nummer dat na een tijdje ging vervelen haalde ik er af tot ik er twintig overhield. Deze twintig heb ik al ontelbaar keer gehoord en ze gaan nooit vervelen.
Zegge en schrijve 1 nummer van mijn persoonlijke top 20 heb ik terug gevonden in de Top 2000. Dat is "Complainte Pour Sainte Catharine" van Anna & Kate McGarrigle op plaats 1418. Smaken verschillen! - (6 jan. 2017: Met Adele heb ik het helemaal mis gehad en "Complainte Pour Sainte Catharine" is uit de lijst verdwenen!) 

Bond, Dick Bond.

De jongeren onder ons kennen Dick Bond als de zanger/gitarist van “Plaice”. Hij is indirect vernoemd naar zijn overgrootvader Dirk Bond (de Sportkous). De Sportkous kreeg veel nakomelingen die Dick heetten en die wij allemaal kennen of hebben gekend. Om er maar eens een paar te noemen: de voetballers Dick Maurer (Kick), Dick Bond (Sport) en Dick Sier (Kits). In de muziek Dick Bond (Bub), een van de zangers en gitarist bij de “Spoetnik Boys”. Zijn zusje Lida Bond zong met George Baker de wereldhit “Una Paloma Blanca” waar maar liefst 9 miljoen exemplaren van zijn verkocht. Zij is de enige Volendammer die in Amerika nummer één heeft gestaan.

Dan is er nog Dick Bond, zoon van Thijs Bond, die alleen de ouderen onder ons nog kennen. Hij is eind jaren vijftig vertrokken naar Utrecht waar hij kapper was. Hij zal nu 80 zijn en is nog onder de levenden. Dick van Thijs speelde trompet en met een dienstkameraad uit Utrecht, die pianist was, begon hij in 1954 een band. Zij speelden dansmuziek maar hun hart ging uit naar de jazz. Op de schuiftrombone speelde niemand minder dan Hein Tol, de vader van Tol & Tol. De saxofoon werd bespeeld door Kees Zwarthoed (Kirrie). Mijn broer Niek de Wit was de drummer. Dick maakte ook zelf jazznummers en die speelde hij dan voor in de kapperszaak van mijn broer.

Ze oefenden meestal op het podium van het meisjesgebouw. Ik was een jaar of tien en mocht dan mee en tilde het bekken van het drumstel. Ik luisterde naar de muziek en keek af en toe door de spleet van het doek voor het podium. Dan zag ik de meiden die daar hun ontspanningsavond hadden dansen op die muziek. Achter de coulissen stond een theekist-bas met één snaar. Ik kon het niet laten om zachtjes mee te spelen op die bas. Dat klonk blijkbaar wel goed want ze hebben nooit gezegd dat ik daarmee moest stoppen.

Ze heetten “The Perdidos” en ze moesten in die tijd concurreren met “De Volendammer Boys” die soortgelijke muziek speelden met trompettist Bruin Schilder (Schel).

Een jaar of 10 geleden zat ik op een avond te zappen en zag tot mijn grote verrassing het liedje “Perdido” wat hun herkenningsmelodie was, voorbij komen. Hier gezongen door een nog jonge Sarah Vaughan, een heel bekende jazz-zangeres uit de jaren vijftig. Deze versie wil ik jullie graag laten horen.

Onsterfelijk

Jan Koning, geboren in 1873 en gestorven in 1958 was een bekend dorpsfiguur.

Hij is 84 jaar geworden. Hij was vrijgezel en woonde in een klein huisje onder aan de dijk, waar nu restaurant Lotje is. Verscholen achter de grote gasketel die daar toen stond leefde hij een eenvoudig leven. Ik heb hem nog gekend als oude man die dagelijks een prakje eten kreeg van zijn buren, de familie Bond (de Kaan) die boven aan de dijk woonde. Hij stierf kort nadat hij in het oudemannenhuis was opgenomen. Deze simpele vissersknecht zal dankzij YouTube nooit worden vergeten.
Honderd jaar na zijn geboorte was er in Volendam een band die zijn bijnaam als naam van de band koos. In 1973 bracht "Jen Rog" want zo heetten zij, hun tweede single uit. Hun eerste single "Devlish Mary" was een bescheiden hit geworden en de verwachtingen waren hoog gespannen. Deze plaat moest zorgen voor de grote doorbraak. Het lied was geschreven door zanger Theo van Scherpenseel. De band bestond verder uit gitarist Jaap Schilder (de Witte), drummer Martin Veerman (Poesie) en bassist Peter Bergen.
Op de hoes van de plaat zitten zij op een grote Amerikaanse slee. Met deze auto reden zij naar hun optredens door heel Nederland. Met aanhanger, waarin de versterkers en muziekinstrumenten werden vervoerd, zoefde chauffeur Peter Bergen rustig 140 over de afsluitdijk. Wel Amerikaanse mijlen per uur natuurlijk, maximum snelheid bestond nog niet. Aan deze comfortabele manier van reizen hing wel een prijskaartje, want een groot deel van de gage ging op aan benzine.
"So Long Ago" bracht niet de gehoopte doorbraak, aan het liedje lag het niet. Dit is nog steeds een van de mooiste liedjes uit de palingpop geschiedenis. Het staat ook hoog genoteerd in de Volendammer top 100. Dankzij dit lied en de band Jen Rog is de bijnaam van Jan Koning onsterfelijk geworden.

Inderdaad ja.

In 1959 promoveerde FC Volendam naar de eredivisie. Met de trein ging het elftal naar de uitwedstrijden. Dick Maurer alias Dicky Kick, onze rechtsback, had dan altijd z'n gitaar mee en vermaakte de medereizigers met mooie gospelliedjes. Na enkele nummers ging hij dan met de pet rond, het voetbal was toen nog geen vetpot.

Hij studeerde lichamelijke opvoeding aan het CIOS en was later gymnastiek-leraar. Ik liep toen op de Mulo en wij hadden op zaterdagochtend gymles van Dick. Meestal was hij zonder ontbijt naar de gymzaal gesneld en dan mocht ik naar zijn moeder om een pot thee en wat boterhammen te halen. Zij runde een sportzaak even verderop aan de Julianaweg, waar nu Intersport van Kees Tol Pier is gevestigd. Ik vond dat helemaal niet erg want ik werd dan geholpen door zijn jongste zus Annie en daar had ik toevallig een oogje op.

De gitaar van Dick heb ik later voor 25 gulden kunnen kopen van z'n broertje Wim die inmiddels de eigenaar was. Dit was mijn eerste gitaar.

Dick Maurer was de eerste Volendammer die op de radio te horen was. Omdat FC Volendam kampioen was geworden, zond de KRO een live programma uit vanuit de AMVO. Enkele mensen van de voetbal werden geïnterviewd en Dick speelde met zijn trio enkele nummers. Het trio bestond verder uit Michael de Jong, van Antoon de Jong de manufacturenwinkel aan de Meerzijde, hij speelde contrabas en m'n broer Niek de Wit op drums. Zij speelden o.a. "He's Got The Whole World In His Hands" en "Baco Flaco".

Tijdens dit programma werd ook het spelletje "geen ja geen nee" gespeeld met Dick als deelnemer. Hij had van te voren geoefend om steeds "inderdaad" te zeggen in plaats van "ja". Maar toen Kees Schilperoord de eerste vraag stelde, antwoordde Dick met: "Inderdaad ja", en hij was direct uitgespeeld. Het lied wat hier bij hoort is "Baco Flaco" van Juan Serrano.

Draadomroep

In de jaren vijftig had lang niet iedereen een radio, velen hadden een aansluiting op de draadomroep. De PTT, wat nu KPN heet, had door heel Nederland een kabel getrokken. Deze met lood omkleedde kabel liep langs de voorgevels van de huizen net boven de kozijnen van de begane grond. Een beetje vergelijkbaar met de kabeltelevisie van nu. Thuis had je dan aan de muur een kastje met een speaker er in. Je had dan de ruime keuze uit 4 radio-kanalen: Hilversum 1 en 2, het derde kanaal voor lichte programma's uit België of Engeland en het andere voor ernstige muziek. Het was wel storingsvrij, dat was bij losse radio's altijd een probleem.

Veel muziek was er niet op de radio, de programma's met mooie muziek waren op één hand te tellen en daar bleef je voor thuis.
Een van die programma's was "Hitparade" van Pete Felleman. Van 1949 tot 1957 draaide hij maandelijks de Amerikaanse Billboard top tien. Daar hoorde je artiesten als Bing Crosby, Doris Day en Perry Como.
Ik ging dit programma meestal beluisteren bij mijn oudste broer Gerard in de kapperszaak. Want als m'n broer Jan thuis was, zette hij de radio altijd op 4, de ernstige zender. Hij had verkering gekregen met een dochter van meester van Zelst en daar hielden ze van opera en operette.
Toen ik wat ouder was en de meeste broers inmiddels getrouwd waren kon ik zelf kiezen op welke zender de radio werd afgestemd. Op zondagmiddag om half 5 had je een jongerenprogramma uit België op 3. Het maakte niet uit waar ik om die tijd was, als het maar even kon ging ik dan naar huis om dit programma te beluisteren. Daar heb ik voor het eerst The Beatles gehoord. Op de Nederlandse radio werden die pas maanden later gedraaid. In dezelfde tijd, het was 1963, hoorde ik daar Adamo met "Nést-ce pas Merveilleux" en "Amour Perdu". Door een optreden op de televisie bij Willem Duis is hij in Nederland een ster geworden.
In Frankrijk was hij geen ster maar een melkwegstelsel. Een kwart van alle platen die in 1965 in Frankrijk werden verkocht waren van de hand van Adamo.

Hun eerste optreden

Voor elke band komt het moment dat ze voor de leeuwen worden geworpen.

Hun eerste optreden in een echte zaal voor echt publiek.
Tegenwoordig starten veel bandjes in het bandcoaching project en treden dan op bij de halfjaarlijkse presentatie in Pius X. De uitschieters zie je dan later terug bijvoorbeeld als voorprogramma bij een bekende band.
Bij veel eerste optredens was ik een van de toehoorders en enkele daarvan zijn onvergetelijk gebleken.
Zo zie ik nog het optreden voor me van de band "Coffin" in de Jozef met als zanger/gitarist Jaap Schilder (de Witte) en drummer Martin Veerman (Poesie).
Het was 1970, zij speelden "White Rabbit" en mede door de hoge stem van Jaap en een zingende drummer werd dit een uniek optreden.
Een jaar eerder ging de fanclub van de Left Side met een paar honderd man in een grote boot het IJsselmeer op. Een boot met 2 dekken en op ieder dek speelde een band. Daar was het eerste optreden van "Progress". Progress bestond uit Jan de Boer zang, Klaas Tuyp (kappie) gitaar, Peter Bergen bas en Peter Nanninga drums. Zij waren ronduit sensationeel en het publiek ging uit hun dak.
Later zijn Coffin en Progress samengesmolten en hebben zij onder de naam "Jen Rog" jarenlang de Nederlandse zalen platgespeeld.
Maar een werkelijke "Big Sensation" hebben we meegemaakt bij het eerste optreden van de band "Alles". In 1967 speelden zij als voorprogramma van de BZN in de Jozef. Cor Kemper (de Borre), Evert Veerman (Jash), Kees Kroon (Aris) en Ton Kwakman (Pech) waren Alles, de naam van de drummer uit Purmerend weet ik niet meer.
Toen zij als eerste nummer "Gloria" van Them begonnen te spelen brak er een pandemonium los. Sommigen jongens gingen op de tafels staan, de broer van de zanger klom op het podium en ontblootte zijn torso en iemand had de lichtknop gevonden en de zaal in het duister gehuld.
Dit ging de leiding van de Jozef te ver. De Brit, de manager van de BZN, was bang dat hun spullen er aan zouden gaan. Hij haalde bij het 2e nummer letterlijk de stekker er uit en het optreden was afgelopen.
Gloria was de B-kant van "Baby Please Don't Go" van Them. Het is mede door bands als Alles bekend geworden en later opnieuw uitgebracht maar nu als A-kant.