zaterdag 12 februari 2011

Kamerbreed


 
Een van de revoluties van de jaren 60 was het kamerbreed tapijt.
Zeil met daarop losse vloerkleden en deurmatjes werden vervangen door vloerbedekking van muur tot muur. Onder de huisvrouwen was dat een tijd lang het gesprek van de dag.
Voor ons had kamerbreed nog een andere betekenis.
We hadden gehoord dat er in Amerika grammofoons waren die net klonken alsof je bij een concert zat. De muziek scheen van alle kanten te komen en ze noemden dat stereo.
We kenden dit effect van de cinemascope-films die af en toe in de bioscoop boven de Amvo te zien waren.
Je moest er wel stereoplaten voor aanschaffen en die waren alleen verkrijgbaar met klassieke muziek en jazz. Mijn broer Niek, die jazzliefhebber was, was een van de eersten in Volendam die een stereo-installatie bezat. Een ander was Klaas Mooijer, de oprichter van het Volendams Opera en Operette Gezelschap.
Jaap Vik, de vader van juwelier Piet Schilder, had in Duitsland een partij stereo-grammofoons op de kop kunnen tikken. Een grote koffergrammofoon met als deksel 2 losse speakers die je 2,5 meter uit elkaar kon zetten. Zo kon je, op de grond liggend midden tussen de speakers, de kamerbrede stereo-muziek ervaren.
Er was één minpunt, de snelheid van de draaitafel was niet helemaal constant zodat de muziek 'n beetje zweverig klonk.
Jan Cas Sombroek was net een platenwinkel begonnen op de hoek van de Meerzijde en de Edammerweg, naast Jaap Pannekeet. Hoe klein dat winkeltje was kun je nog zien aan de stoep waar die grote foto hangt.
De eerste stereo-lp van een popgroep die daar te koop was, was “Out Of Our Heads” van de Rolling Stones in 1964. Deze plaat was mono opgenomen op een 4-sporen deck en achteraf stereo gemaakt. Hoe die eerste kamerbrede popmuziek klonk, kun je horen in het nummer “Heart Of Stone”, dat toen alleen in Amerika was uitgebracht.

1 opmerking:

  1. Ha, ik heb die LP nu thuis. Het stereo is echt bizar af en toe; bij de drumbreak in Satisfaction stuiteren de drums heen en weer!

    BeantwoordenVerwijderen