In de beginjaren '60 was er vrijwel geen rockmuziek op de radio te horen.
Rockmuziek werd gezien als ontaarde muziek en funest voor de opvoeding van de jeugd.
Wij hoorden onze muziek op de jukebox van de snackbar, die toen cafetaria heette.
Er waren een stuk of vijf cafetaria's die een jukebox hadden, en nog een paar in cafés.
Voor een dubbeltje kon je één kant van een plaat draaien, voor een kwartje drie.
Iedere cafetaria had zo'n beetje zijn eigen groep jongens, die daar rondhingen.
De meisjes liepen 's avonds rondjes langs Foe via de Tiga langs Kippie en weer naar Foe.
Door de jukebox was een einde gekomen aan de bijna honderdjarige traditie dat de meisjes op de dijk, langs de haven, heen en weer liepen en de jongens aan de kant stonden te kijken en te sjansen. Toch wel jammer dat dat weg is geraakt.
In de jukebox had iedere plaat ook een b-kant die je bijna nooit hoorde.
Daar zaten hele mooie liedjes tussen. Of platen die nooit een hit waren geworden.
Met een paar vrienden gingen we dan zo één keer in de week alle jukeboxen langs.
Op elke jukebox stonden wel een paar onbekende nummers die wij erg mooi vonden.
Eén van die liedjes was “The Crying Game” van Dave Berry die toen nog onbekend was.
Later werd hij een superster en werd hij in een leeuwenkooi op de dam in Amsterdam tentoongesteld aan een menigte gillende fans. Vraag maar aan je moeder of je oma, die kennen hem vast nog wel. “The Crying Game” is geen hit geworden maar wij vonden het prachtig. Zonder de jukebox zouden wij dit liedje niet hebben gekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten